lakenvelder koe
start bureau lakenvelder
1997

lakenvelder koe

start bureau lakenvelder | 1997


1440, Eerste afbeelding, schilderij, ’the adoration of the child’. Stiftsmuseum, Klosterneuburg.
1805, In die tijd ook wel kraamkoeien genoemd, Indien een boeren kraamvrouw overleed, werd zij met een wit laken over haar zwarte baar begraven.
1850, Populatie 1000 stuks, in de mode bij aristocraten. bijnaam; het parkrund.
1918, Populatie bedreigd door tuberculoze- bestrijding, overgebleven populatie 30 stuks. Door ruzie onder fokkers, geen stamboek meer.
1950, Door verordening van de overheid, alleen fok mogelijk met stamboek stieren. Uitsterving ras nabij. Liefhebbers bleven in het geheim doorfokken.
1976, Aantal 323, waarvan 60 raszuiver met een correcte tekening.
1997, Door Europese subsidie en goed beleid, oprichting; vereniging Lakenvelder Runderen, populatie +/- 1500 stuks, waarvan 80% zwart en 20% rood.

1: adoptiekoe van boer Thom Krol, Hamstermieden
2: Lakenvelder geit in Tanzania
3: logo, originele tekening van Machiel Hopman

Bron: www.lakenvelderrund.nl / dhr G. Kruizinga.
http://www.hamstermieden.nl/

tekening door mijn vader, kunstschilder Machiel Hopman, gemaakt.
bewerking door 75B, Pieter Vos

www.75B.nl

Machiel Hopman (1928-2001)

Jammer, dat we Machiel pas kort voor zijn overlijden hebben ontmoet, tijdens een van de exposities in zijn atelier-boerderij, even buiten Lochem. Later, bij een glas rode wijn, vertelt hij over zijn bewogen schildersleven, dat hem onder meer naar Parijs, New York en Zuid-Afrika heeft gevoerd.

In zijn geboortestad Den Haag studeerde hij aan de Academie voor Beeldende Kunsten en vertrok meteen daarna voor een jaar naar Parijs. In 1954 stapt hij op de boot naar Zuid-Afrika, waar hij ‘abstracte composities maakt met een explosief kleurgebruik’ en onder meer een eigen galerie opent, de Hopman Gallery in Johannesburg. Hij nodigt ook zwarte kunstenaars uit om er te exposeren, wat in die tijd van apartheid heel ongebruikelijk was. Geïnspireerd door de trotse, mystieke cultuur van de zwarte bevolking maakt hij indringende schilderijen onder de naam Nzama, die tot in Amerika en Nederland toe veel succes hebben. Ook de realiteit beeldt hij uit op grote doeken, maar hoe grauw en triest hij de verpauperde townships ook weergeeft, er is altijd een glimpje hoop op een betere toekomst te bespeuren, bijvoorbeeld door een lichte plek in een donkere wolkenhemel. Alles, ook de in warme, lichtere kleuren geschilderde abstracte composities, zoals het hier afgebeelde werk, schildert hij met zijn hart, en dat zie je en voel je.

Om de apartheidssfeer te ontlopen vertrekt hij in 1973 met vrouw en kinderen naar Nederland. Halverwege de negentiger jaren keert hij echter terug naar zijn lievelingsland, waar de mix van ruimte, vrijheid, warmte en landschappelijke schoonheid hem weer grijpt. Hij schildert met passie in een ongekende kleurintensiteit. Ook als zijn gezondheid te wensen overlaat en medisch onderzoek kanker uitwijst blijft hij schilderen. Tot zijn dood in 2001. Machiel Hopman weet door de grote zeggingskracht van zijn werk ons nog steeds te overtuigen en te ontroeren.

 

HOME